Later, als ik groot zal zijn...

Tijdens de rit in de obligatoire jeeps van Marrakech naar Ouarzazate zat de ambiance al goed. Bij ons in de jeep een jong koppel, jong in termen van leeftijd. Wijzelf waren toen ook een jong koppel, maar dan in termen van 'nog niet zo lang een koppel'. Om op onze bestemming te geraken doorkruisten we de Atlas, het gebergte waarvan ik nog niet eens wist dat het bestond. Ik vermoed dat het iets met een god heeft te maken en het dragen van de wereld. Ik zal dit eens moeten opzoeken, kwestie van het verhaal wat aan te dikken. Er zijn niet zoveel wegen van de ene kant van de Atlas naar de andere, en al zeker niet om van Kech naar Ouarzazate te rijden. Regelmatig stopt de colonne van jeeps om de benen te strekken en het landschap te bekijken. Zoals gewoonlijk blijf ik niet te dicht bij de jeeps maar loop ik de weg op, op zoek naar de foto die laat zien wat er gebeurt op onze rustplek. In de verte zie ik de foto: vader en zoon op stap. Ik neem een paar foto's en het schermpje toont al perfect wat ik in gedachte had. Blijkbaar is dat meestal de grootste opgave bij het nemen van een foto: vertalen van wat je in het echt ziet naar de foto die dat ook toont. Al gauw moeten we verder - Yella yella- en ik weet dat ik een topper heb gemaakt, of beter, dat vader en zoon mijn topper hebben gemaakt. 

Ondertussen zijn we 13 jaar verder. De zoon zal nu ergens tussen 16 en 20 jaar oud zijn en leeft ondertussen in de wereld van instagram, whatsapp en covid. Het jonge koppel is hopelijk een ouder koppel en het jonge oude koppel is niet meer. De foto is er zeker wel nog en ondertussen nog steeds een topper en heeft me nog meer beroerd dan toen, op die weg, in de Atlas. Misschien is dat wel de reden van bestaan van de foto, ontroering, om welke reden dan ook.